Post Description

Ik ben heel blij met de soul/funk revival van de afgelopen jaren want vanuit allerlei hoeken zie je ineens verdomd goeie funkbandjes opduiken. En dan heb ik het natuurlijk niet over de funk van Candy Dulfer, de Maceo Parker-erfgenaam van de lage landen, wiens grote voorbeeld tegenwoordig ook slechts een opgewarmde instantvariant van de funk serveert. Hoe dat kan? Tja, kijk naar alle grote stromingen en de manier waarop zij eindigden? zowel de soul als bv. de latin zijn jammerlijk gestrand in de jaren tachtig. Als het op een gegeven moment niet slechter of slapper kan, dan sterft het een stille dood, om na een tijd weer nieuw leven ingeblazen te worden? en dat is nu precies een beetje gaande in de funk-wereld. In de jaren negentig waren er alleen wat eenzame acties van bands als bv. The Poets of Rhythm. Gelukkig zijn er op dit moment dus weer veel bandjes actief met hart voor de zaak, geen p-funk, disco-funk of andere variaties. Nee, gewoon de erfenis van The Meters en James Brown voortzetten maar dan gekleed in een nieuw en strakker gesneden