Post Description

PATH to WAR

Ik ben gek op Oliver Stone. The Doors, Platoon en vooral JFK zijn meesterwerken die al jarenlang ergens bovenin mijn top twintig aller tijden staan, en ook de man zelf blijft voor mij een constante bron van fascinatie. Het audiocommentaar dat hij insprak voor de DVD van Heaven & Earth is een unieke mix van zijn uiterst gedetailleerde kennis over de Amerikaanse politiek van de twintigste eeuw en enkele zeer persoonlijke verhalen. Maar Oliver Stone heeft één minder positief punt: hij kan soms wel heel erg doordrammen.

Path To War, de laatste film van de legendarische regisseur John Frankenheimer (o.a. Ronin), is in feite de missende schakel tussen Oliver Stones JFK en Nixon, en het verschil tussen beide regisseurs zou zelfs mijn oma opvallen: waar Stone je om de oren slaat met verschillende filmsoorten, flashbacks en -forwards en talloze personages, vertelt Frankenheimer op bijna ouderwetse wijze een chronologisch gezien lijnrecht verhaal in stijlvolle beelden.

later deze week de documentaire(THE VIETNAM WAR)hoe de vietnam oorlog begon





De film volgt president Lyndon B. Johnson (fantastisch gespeeld door Michael Gambon, net als Anthony Hopkins een Engelsman in de rol van een Amerikaanse president) van zijn inauguratie tot zijn afscheidsrede op nationale televisie. In de tussentijd zien we hoe hij, gesteund door een groep adviseurs, de oorlog in Vietnam uit laat groeien tot een miljardenverslindende operatie die aan honderdduizenden mensen het leven kostte. Path To War laat op geweldige wijze zien dat het werk van de president van Amerika eigenlijk hetzelfde is als het besturen van een op hol geslagen sneltrein: je kunt hier en daar een wissel verzetten, maar afremmen? Vergeet het maar.


Johnson wordt in de film neergezet als een wereldverbeteraar die niets liever wil dan Vietnam hulp te bieden in plaats van te bombarderen, maar die door verschillende omstandigheden en uiteindelijk foutieve beslissingen wordt gedwongen het pad naar de oorlog te kiezen, een mening waar Oliver Stone het ongetwijfeld mee oneens zal zijn. Maar in tegenstelling tot Stone, die je (overigens op sublieme wijze) met je neus op zijn eigen weergave van de waarheid drukt, biedt Frankenheimer de kijker genoeg ruimte voor eigen interpretatie en onderzoek.

later deze week de documentaire(THE VIETNAM WAR)hoe de vietnam oorlog begon

zal er morgen opstaan