Post Description

Ooit waren de leden van Pearl Jam een stel jonge honden waarvan de voorman doodleuk vanaf een camera-arm op het publiek dook om een rondje te crowdsurfen. Dat was op Pinkpop, in 1992. Zeventien jaar en (bijna) negen albums verder zijn Eddie Vedder en de zijnen een behoorlijk stuk volwassener. Hun meeste recente single, The Fixer, klinkt met zijn hoge popgehalte hooguit als verre familie van de grunge op doorbraakalbum Ten. Maar op donderdagavond in Ahoy Rotterdam staat er nog altijd een publieksband van formaat op het podium. Hun vijftiende optreden in Nederland, meent Vedder. De opener van hun slechts vier data tellende Europese zomertoer wordt een klinkend jubileum. Niet in de minste plaats dankzij een geweldig enthousiast publiek trouwens.


Geen Eddie Vedder meer die op all fours over het podium kruipt, of Mike McCready die zijn gitaar bespeelt terwijl hij op zijn rug ligt dus. Sterker nog, tijdens de incidentele instrumentale solo die McCready over de hoofden van het publiek uitrolt, zet Vedder een stapje opzij om even rustig een sigaretje te roken. Maar de band die in 2011 al twee decennia meedoet op topniveau, weet van ietsje minder wel gemakkelijk véél meer te maken. “If less is more, how are you keeping score?”, zong Vedder op zijn solosoundtrack voor de film Into the Wild. Simpel: neem het publiek als graadmeter. Een dolenthousiast Ahoy stuwt de sfeer omhoog door nog voor er een noot gespeeld is al gillend en fluitend de Rotterdamse sporthal warm te laten lopen voor een tweeëneenhalf uur durende doorsnede van twintig jaar hard werken.

De band uit Seattle, vanuit publieksoogpunt nogal links op het podium samenklittend, opent kalmpjes met Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town (langste titel uit de catalogus, dat dan weer wel), maar het tempo komt er al snel in en het duurt maar liefst vijf nummers (waaronder The Fixer, die al flink meegezongen wordt) voor de altijd praatgrage Vedder een woordje tot het publiek richt. Kort maar, want er moet muziek gemaakt worden. Why Go klinkt achttien jaar later nog steeds vers en wordt ook als zodanig geserveerd. Lange schaduwen van de licht ondergewaardeerde topgitarist McCready en ritmegitarist Stone Gossard glijden over het publiek op de tribunes. Het is geen lichttruukje en daarom extra mooi. Eddie vertelt een groot geworden door klein te blijven-verhaaltje over hoe de band hun hotel eerder vandaag verliet en dacht dat een schare fans ze op stond te wachten buiten, maar dat gewoon mensen bleken te zijn die op de bus stonden te wachten.